Διαβήτης τύπου 1

Διαβήτης τύπου 1είναι μια κατάσταση που προκαλείται από αυτοάνοση βλάβη των β-κυττάρων των παγκρεατικών νησίδων που παράγουν ινσουλίνη, που συνήθως οδηγεί σε σοβαρή ενδογενή ανεπάρκεια ινσουλίνης.Ο διαβήτης τύπου 1 αντιπροσωπεύει περίπου το 5-10% όλων των περιπτώσεων διαβήτη.Αν και η επίπτωση κορυφώνεται στην εφηβεία και στην πρώιμη ενήλικη ζωή, ο διαβήτης τύπου 1 νεοεμφανιζόμενος εμφανίζεται σε όλες τις ηλικιακές ομάδες και τα άτομα με διαβήτη τύπου 1 ζουν πολλές δεκαετίες μετά την έναρξη της νόσου, έτσι ώστε ο συνολικός επιπολασμός του διαβήτη τύπου 1 είναι υψηλότερο στους ενήλικες παρά στα παιδιά, δικαιολογώντας την εστίασή μας στον διαβήτη τύπου 1 στους ενήλικες (1).Ο παγκόσμιος επιπολασμός του διαβήτη τύπου 1 είναι 5,9 ανά 10.000 άτομα, ενώ η επίπτωση έχει αυξηθεί ραγδαία τα τελευταία 50 χρόνια και σήμερα υπολογίζεται ότι είναι 15 ανά 100.000 άτομα ετησίως (2).
Πριν από την ανακάλυψη της ινσουλίνης πριν από έναν αιώνα, ο διαβήτης τύπου 1 σχετιζόταν με προσδόκιμο ζωής τόσο σύντομο όσο λίγους μήνες.Ξεκινώντας το 1922, σχετικά ακατέργαστα εκχυλίσματα εξωγενούς ινσουλίνης, προερχόμενα από ζωικό πάγκρεας, χρησιμοποιήθηκαν για τη θεραπεία ατόμων με διαβήτη τύπου 1.Τις επόμενες δεκαετίες, οι συγκεντρώσεις ινσουλίνης τυποποιήθηκαν, τα διαλύματα ινσουλίνης έγιναν πιο καθαρά, με αποτέλεσμα μειωμένη ανοσογονικότητα και πρόσθετα, όπως ψευδάργυρος και πρωταμίνη, ενσωματώθηκαν στα διαλύματα ινσουλίνης για να αυξηθεί η διάρκεια δράσης.Στη δεκαετία του 1980 αναπτύχθηκαν ημισυνθετικές και ανασυνδυασμένες ανθρώπινες ινσουλίνες και στα μέσα της δεκαετίας του 1990 έγιναν διαθέσιμα ανάλογα ινσουλίνης.Τα βασικά ανάλογα ινσουλίνης σχεδιάστηκαν με παρατεταμένη διάρκεια δράσης και μειωμένη φαρμακοδυναμική μεταβλητότητα σε σύγκριση με την ανθρώπινη ινσουλίνη με βάση πρωταμίνη (NPH), ενώ τα ανάλογα ταχείας δράσης εισήχθησαν με ταχύτερη έναρξη και μικρότερη διάρκεια από την βραχείας δράσης («κανονική») ανθρώπινη ινσουλίνη, με αποτέλεσμα μειωμένη πρώιμη μεταγευματικήυπεργλυκαιμίακαι λιγότερο αργότεραυπογλυκαιμίααρκετές ώρες μετά το γεύμα (3).

Η ανακάλυψη της ινσουλίνης άλλαξε τη ζωή πολλών ανθρώπων, αλλά σύντομα έγινε φανερό ότι ο διαβήτης τύπου 1 σχετίζεται με την ανάπτυξη μακροπρόθεσμων επιπλοκών και τη μείωση του προσδόκιμου ζωής.Τα τελευταία 100 χρόνια, οι εξελίξεις στην ινσουλίνη, τη χορήγηση της και τις τεχνολογίες μέτρησης των γλυκαιμικών δεικτών έχουν αλλάξει σημαντικά τη διαχείριση του διαβήτη τύπου 1.Παρά τις προόδους αυτές, πολλά άτομα με διαβήτη τύπου 1 δεν επιτυγχάνουν τους γλυκαιμικούς στόχους που είναι απαραίτητοι για την πρόληψη ή την επιβράδυνση της εξέλιξης των επιπλοκών του διαβήτη, οι οποίες συνεχίζουν να ασκούν υψηλή κλινική και συναισθηματική επιβάρυνση.
Αναγνωρίζοντας τη συνεχιζόμενη πρόκληση του διαβήτη τύπου 1 και την ταχεία ανάπτυξη νέων θεραπειών και τεχνολογιών,European Association for the Study of Diabetes (EASD)και τοAmerican Diabetes Association (ADA)συγκάλεσε μια συγγραφική ομάδα για να αναπτύξει μια έκθεση συναίνεσης σχετικά με τη διαχείριση του διαβήτη τύπου 1 σε ενήλικες, ηλικίας 18 ετών και άνω.Η συγγραφική ομάδα γνώριζε τόσο τις εθνικές όσο και τις διεθνείς οδηγίες σχετικά με τον διαβήτη τύπου 1 και δεν επιδίωξε να τις επαναλάβει, αλλά μάλλον στόχευε να τονίσει τους κύριους τομείς περίθαλψης που πρέπει να λάβουν υπόψη οι επαγγελματίες υγείας κατά τη διαχείριση ενηλίκων με διαβήτη τύπου 1.Η έκθεση συναίνεσης έχει επικεντρωθεί κυρίως στις τρέχουσες και μελλοντικές στρατηγικές διαχείρισης του γλυκαιμικού και μεταβολικές καταστάσεις έκτακτης ανάγκης.Έχουν ληφθεί υπόψη οι πρόσφατες εξελίξεις στη διάγνωση του διαβήτη τύπου 1.Σε αντίθεση με πολλές άλλες χρόνιες παθήσεις, ο διαβήτης τύπου 1 θέτει ένα μοναδικό βάρος διαχείρισης στο άτομο με την πάθηση.Εκτός από τα περίπλοκα θεραπευτικά σχήματα, χρειάζονται και άλλες αλλαγές στη συμπεριφορά.Όλα αυτά απαιτούν σημαντικές γνώσεις και δεξιότητες για την πλοήγηση μεταξύ υπερ- και υπογλυκαιμίας.Η σημασία τωνεκπαίδευση και υποστήριξη αυτοδιαχείρισης διαβήτη (DSMES)και η ψυχοκοινωνική φροντίδα τεκμηριώνονται σωστά στην έκθεση.Αν και αναγνωρίζεται η μεγάλη σημασία και το κόστος του προσυμπτωματικού ελέγχου, της διάγνωσης και της διαχείρισης των χρόνιων μικροαγγειακών και μακροαγγειακών επιπλοκών του διαβήτη, μια λεπτομερής περιγραφή της διαχείρισης αυτών των επιπλοκών ξεφεύγει από το πεδίο εφαρμογής αυτής της έκθεσης.
βιβλιογραφικές αναφορές
1. Miller RG, Secrest AM, Sharma RK, Songer TJ, Orchard TJ.Βελτιώσεις στο προσδόκιμο ζωής του διαβήτη τύπου 1: η κοόρτη μελέτης επιδημιολογίας των επιπλοκών του διαβήτη στο Πίτσμπουργκ.Διαβήτης
2012; 61:2987–2992
2. Mobasseri M, Shirmohammadi M, Amiri T, Vahed N, Hosseini Fard H, Ghojazadeh M. Επιπολασμός και συχνότητα εμφάνισης διαβήτη τύπου 1 στον κόσμο: συστηματική ανασκόπηση και μετα-ανάλυση.HealthPromotPerspect2020; 10:98–115
3. Hirsch IB, Juneja R, Beals JM, Antalis CJ, Wright EE.Η εξέλιξη της ινσουλίνης και ο τρόπος με τον οποίο ενημερώνει τις επιλογές θεραπείας και θεραπείας.Endocr Rev2020; 41:733-755